خلق جهان ناشی از یک تجلی است. تجلی، بازتاب زیبایی های درون است و انسان بر اساس برداشتی که از هنر و ضمیر خود دارد، مظهر یکی از اسماء الهی می شود؛ این امر زمانی کمال می گیرد که درون انسان زیبا باشد.
شعر و هنر جلوه ای از درون و ضمیر انسان است و ضمیر زیبا، شعر و هنر زیبا پدید می آورد؛ از این رو، باید درون خودمان را زیبا کنیم.
 اگر عالم جلوه ای از نظام ربانی است، زیبایی جهان هم به خاطر این است که خالق آن زیبا است و اگر خالق جهان جمیل نبود این جهان هم جمال نداشت.
 هنر زیبا، هنری است که خالق آن درون زیبایی داشته باشد و از یک درون زیبا، هنر زیبا و جاوید باقی می ماند، از این رو باید درون خودمان را به زیبایی ها و جمال درونی آراسته و تلاش کنیم نقاطی که ما را از انسانیت دور می کند از خود بزداییم.
انقلاب زیبا بود، چرا که جلوه ای از خالق آن است و افرادی که به عشق امام (ره) آن زیبایی ها را خلق کردند و شهدا هم از جمله آنان بودند درون زیبایی داشتند.
اگر درون خود را صیقل دهیم نوری که از آن بازتاب می یابد رنگ خدایی دارد اما اگر درونمان حسد و کینه وجود داشته باشد، هنرمان «هنر بزک کرده» است و این هنر باقی نخواهد ماند.(بر گرفته از متن سخنان یادگار گرانقدر امام راحل  در آیین اختتامیه هشتمین جشنواره بین المللی شعر یار و یادگار در حسینیه جماران )