راحله معماریان-شاعره انقلاب- در یادداشتی اختصاصی برای هشتمین جشنواره یار و یادگار: نقش زنان در ادبیات انقلاب را وقتی از دو منظر کمیت و کیفیت مورد بررسی قرار دهیم به نتایج متفاوتی دست پیدا خواهیم کرد. یعنی هر چند به دلیل شرایط مختلف اجتماعی و فرهنگی نقش کمی زنان در ادبیات انقلاب - به عنوان نمونه ای از تاریخ ادبیات فارسی – بسیار کم رنگ تر از آن است که به حق نزدیک باشد اما بایسته و شایسته است که از منظر دیگری این مقوله را مورد بررسی قرار دهیم. از این جهت که تاثیر زنان در ادبیات انقلاب به نسبت تعدادشان البته تاثیر بسیار پر رنگی بوده است و از این موضوع نمی توان به سادگی عبور کرد.
نقش شاعران چون مرحوم طاهره صفار زاده، سپیده کاشانی و خانم دکتر فاطمه راکعی در جریان شعر انقلاب دوشا دوش شاعرانی چون قیصر امین پور، سید حسن حسینی، سلمان هراتی و ساعد باقری نقشی انکار نا پذیر است.
مسئله قابل توجه دیگر مقایسه میزان حضور زنان در ادبیات انقلاب مشروطه و ادبیات انقلاب اسلامی است که در نتیجه این مقایسه به عقیده نگارنده به این نتیجه خواهیم رسید که چه از نظر کیفی و چه از نظر کمی اعتلای قابل توجه و چشمگیری در ادبیات انقلاب نسبت به ادبیات مشروطه مشاهده خواهیم کرد.
و اما ابعاد تاثیر انقلاب در هنر و ادبیات و فرهنگ یک سرزمین در دراز مدت بسیار متکثرتر و چند وجهی تر از آن است که حضور متن انقلاب در آثار هنری محدود شود.
یکی از وجوهی که به عنوان یک حاشیه کم کم خود را غالب بر متن اصلی خواهد کرد – در ادبیات انقلاب- قهرمان ستایی و مدیحه ها یا احیانا سوگ سروده هایی است که برای بزرگارن و قهرمانان انقلاب خلق می شود.
البته این مسئله در ادبیات مشرق زمین ظهور و بروز بسیار مشهود تری به نسبت ادبیات غرب دارد چرا که اصولا روحیه و شخصیت مردم مشرق بیشتر با مقوله قهرمان پروری و قهرمان ستایی تناسب دارد.
بدون شک حضور قهرمان اصلی انقلاب اسلامی یعنی امام خمینی در ادبیات و تاثیر اندیشه ها، آرا و جهان بینی ایشان بر شعر انقلاب بسیار روشن تر از آن است که نیاز به توضیح و شرح داشته باشد به خصوص جریان بسیار فعال و پویایی که برای سرودن شعر و سوگ این قهرمان بزرگ دینی و ملی به وجود آمد هنوز هم خود نمایی می کند و نقطه مهم حضور شاعران زن انقلاب در این جریان است و سوگ سروده هایی جاندار و مانا از شاعران زن که هنوز هم در شمار بهترین آثار هستند و حتی آثاری که در زمان حیات امام در مدح ایشان سروده شد. به پاس یک دل ابری و دو چسم بارانی.