زکریا اخلاقی گفت: این‌که بگوییم امام خمینی(ره) در نهان شعر گفتن را دوست می‌داشتند یا شعر گفتن را پنهان نمی‌کردند نیاز به تدبر دارد و نمی‌توان پاسخی صریح و سریع به این موضوع داد. وی گفت امام(ره) بعد از مرجعیت چندان تمایلی نداشتند که در سطح یک شاعر مطرح شوند.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی و ستاد خبری هشتمین جشنواره یار و یادگار این شاعر گفت: از دوران تحصیل امام(ره) در قم برمی‌آید که خیلی ابایی از این نداشتند که شعرشان به دست دوستان برسد اما از آن طرف هم نمی‌خواستند به عنوان یک شاعر مطرح شوند. این البته همان‌طور که گفتم مربوط به دوران تحصیل ایشان در قم و اواخر دوران طلبگی ایشان است.

این شاعر ادامه داد: شعرهایی که در دیوان امام(ره) هست و شعرهایی که برای حضرت معصومه(س) دارند و شعرهایی که برای مرحوم شیخ عبدالکریم حائری سروده‌اند و کل این مجموعه نشان می‌دهد که ایشان شعری گفته بودند که به دست دیگران برسد. امام(ره) شعرهایی درباره حوزه علمیه قم دارند و می‌خواستند دیگران نیز این شعرها را بخوانند و مطلع شوند.

وی اضافه کرد: اما تقریباً زمانی که امام خمینی(ره) در مرجعیت و در دل مبارزات قرار گرفتند، چه دوران تبعید و چه دوران پس از پیروزی انقلاب، خیلی تمایلی نداشتند که به عنوان شاعر مطرح باشند و معمولاً جز خواص کس دیگری از شعرهایشان خبری نداشت.

اخلاقی توضیح داد: به گمانم زندگی امام(ره) را باید به دو دوره تقسیم کنیم و به طور کلی بگوییم که ایشان خیلی تمایلی نداشتند که به عنوان شاعر مطرح شوند و شأنشان هم بالاتر از آن بود که به عنوان شاعر مطرح شوند چون ایشان یک فقیه، فیلسوف و یک عارف و مصلح بزرگ اجتماعی بودند و چنین نبود که به شکل نمایشی در سطح یک شاعر مطرح شوند.

این شاعر یادآور شد: همان‌طور که گفتم باید زندگی امام خمینی(ره) را به دو بخش تقسیم کنیم. یکی دوران طلبگی که شعرهایی سرودند و ابایی نداشتند که این شعرها پخش و منتشر شود و نوع مضامین هم اقتضا می‌کرد که این شعرها به دست دیگران برسد و دیگران از آن مطلع شوند ولی از دورانی که به مرجعیت رسیدند و در مبارزات قرار گرفتند تا پیروزی انقلاب تقریباً به نظر می‌رسد چندان تمایلی نداشتند که شعرهایشان پخش شود و به عنوان یک شاعر شعرهایشان به دست مردم برسد.

وی در پاسخ به این پرسش که «چرا امام(ره) نمی‌خواستند در حد یک شاعر مطرح شوند و شهرت شاعری برایشان ملاک نبوده؟» گفت: فقها هدف‌های بلندتری داشتند و افق‌های بلندتری را می‌دیدند و در بند این نبودند که حالا شعری از آن‌ها مطرح شود و به این موضوع بی‌توجه بودند. دوم این‌که در موقعیتی بودند که شاید خیلی صلاح نمی‌دانستند که به عنوان یک شاعر و شعرسرا مطرح شوند و شاعری صرف را محل ایراد می‌دانستند.

این شاعر افزود: کار جشنواره شعر یار و یادگار کار بسیار خوبی است. زنده نگاه داشتن یاد امام(ره) و ارزش‌هایی که ایشان زنده کردند و یادگاران امام(ره) کار بسیار پسندیده‌ای است و من توصیه می‌کنم برگزار کنندگان جشنواره مجموعه آثار سروده شده پیش از این را که قبلاً تهیه شده در اختیار دوستان شاعر جوانی که می‌خواهند وارد این عرصه شوند، قرار بدهند و مقداری آن‌ها را به شخصیت و اهداف امام(ره) آگاه کنند تا بتوانند به نتایج مطلوب‌تری برسند.