به گزارش ستاد خبری و پایگاه اطلاع‌رسانی هشتمین جشنواره شعر یار و یادگار این شاعر گفت: به قول معروف می‌توان این مثل را در مورد اشعار امام(ره) به کار برد که تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها... فکر نمی‌کنم که امام(ره) از این‌که علناً ابراز کنند که شعر می‌گویند اکراه داشتند.
وی افزود: اوایل انقلاب هم ایشان صحبتی کردند و گفتند که لسان شعر بالاترین لسان‌هاست. ما در صدر اسلام و در زمان ائمه(ع) نیز سنت شعرگویی را داشتیم و حتی ائمه(ع) ما نیز شعر می‌گفتند. البته هدف امام خمینی(ره) شعر گفتن نبود. اگر بخواهیم بُعد شاعری امام(ره) را در نظر بگیریم باید بگوییم که ایشان تفننی شعر می‌گفتند و کتاب و یادداشت‌هایی هم که از امام(ره) منتشر می‌شد نشان می‌داد که در کنار دیگر کارهایشان شعر هم می‌گویند.
این شاعر آیینی اضافه کرد: البته مردم در هر محفلی از یک بُعد شخصیت ایشان بهره می‌برند، مثلاً اگر در مجامع سیاسی حضور داشتند طبیعتاً شعر نمی‌خواندند و بحث‌های سیاسی می‌کردند اما در محافل ادبی از شعر ایشان سخن می‌گفتند و در محافل مذهبی فقه امام بر سر زبان‌ها جاری بود و در محافل فلسفی نقل فلسفه امام(ره) و عرفان ایشان ورد زبان‌ها بود. امام خمینی(ره) به شکل حرفه‌ای شعر را دنبال نمی‌کردند و همه می‌دانند که ایشان تفننی شعر می‌گفتند.
سهرابی‌نژاد یادآور شد: امام خمینی(ره) نیز مانند بسیاری از آیات عظام که جسته گریخته شعر می‌گویند و آثارشان در برخی مطبوعات چاپ می‌شود، شعر می‌سرودند. در صدر اسلام عرب‌ها از نظر سخنوری و زبان‌آوری قدرتمند بودند و در نتیجه وقتی پیامبر اکرم(ص) ظهور کردند اغلب قریب به اتفاق مردم معتقد بودند که پیامبر(ص) شاعرند و شعر می‌گویند، چون اکثر آیات قرآن هم موزون است و یک جاهایی آن وزن قطع می‌شود و می‌شکسند. شاید امام(ره) از این حیث نمی‌خواستند به شاعری شهره نشوند چون شاعران را معمولاً در جامعه آدم‌هایی احساسی می‌دانند، کسانی که خیلی تابع عقل و منطقی که بنا به تعریف معمول رایج است، نمی‌دانند.
این شاعر دفاع مقدس توضیح داد: مردم شاعران را به عنوان افرادی احساسی و عاطفی قلمداد می‌کنند و شاید چون امام(ره) در بُعد فلسفه و عرفان توانمند بودند نمی‌خواستند که صرفاً به شاعری شهره شوند اما بعد از رحلت ایشان غزلی را که حاج احمدآقا منتشر کردند با توجه به عاطفه مردم در آن لحظات به اصطلاح گُل کرد و مشهور شد.
سهرابی‌نژاد گفت: پیشنهادم این است که جوانان در جشنواره یار و یادگار با حوصله شعر بگویند و در غیر این صورت تأثیر جشنواره یار و یادگار سطحی و زودگذر خواهد بود. آن‌هایی که با مطالعه آثار و زندگی امام(ره) شعر می‌گویند کار خوبی انجام می‌دهند اما متأسفانه در کشور ما برخی از آدم‌ها دنبال جشنواره و شعر می‌گردند و ذوق شاعری هم ندارند. البته منظور من در این میان همه شاعران نیست بلکه برخی‌ها این گونه‌اند. به گمانم اگر این شیوه کمی عمیق‌تر باشد کار ثمربخش و درخشانی انجام شده است.