محمود حبیبی کسبی گفت: توجه به شعر در خانواده امام خمینی(ره) بارز و برجسته بود چرا که امام(ره) به شعر و شاعری علاقه داشت. ایشان برای عروسشان شعر گفتند. به گمانم ایشان علاوه بر مجموعه ابعاد شخصیتی‌شان به عنوان شاعر نیز در خانواده مطرح بودند. وقتی هم به آثار، مطبوعات و کتاب‌هایی که در زمان حیات ایشان منتشر شده نگاه می‌کنیم می‌بینیم که هم به شعرهای ایشان استناد شده هم به شاعر بودنشان.
حبیبی، شاعر در گفت‌گو با خبرنگار هشتمین جشنواره شعر یار و یادگار افزود: از قدیم در میان علما شاعر بودن و شعر گفتن جایگاهی ویژه داشته و شعر خوب به مثابه رسانه تلقی می‌شده است. گروهی از روحانیون و علمای مزین به شعر، از شعر در راستای مسائل تعلیمی و اخلاقی و عرفانی استفاده می‌کردند، و دسته‌ای دیگر شعرشان را صرفاً در مدح و مرثیه و منقبت خاندان پیامبر خاتم(ص) سروده‌اند.
وی گفت: روحانیون شاعر دو دسته بودند. دسته اول روحانیونی که شاعران اخلاقی و عرفانی بودند مثل حضرت امام(ره) که هرچه ذوق و سلیقه شعری داشتند صرف اخلاقیات و عرفانیات می‌کردند و گروه دوم روحانیونی که در عرصه منقبت یا وادی مرثیه شعر می‌گفتند،در روزگار ما هم حضرت آیت‌الله وحید از این دسته شعرها هستند یا آیت‌الله صافی از این دسته از علما محسوب می‌شوند.
این شاعر ادامه داد: البته حضرت امام(ره) هم مرثیه‌سرایی دارند هم شعر اخلاقی و عرفانی. لذا به گمانم حضرت امام(ره) شاعری را عار نمی‌دانستند، با این توضیح که علما اغلب اعتقاد دارند در زمان حیاتشان اشعارشان منتشر نشود؛ امام(ره) نیز جزو این دسته از روحانیون شاعر بودند.
وی اضافه کرد: پیشنهاد می‌کنم در جشنواره یار و یادگار بتوان ترتیبی اتخاذ کرد و سیاستی را در نظر گرفت که از سفارشی‌سرایی در مدح حضرت امام(ره) جلوگیری شود؛ آفتی که در شعر معاصرمان به ویژه در شعرهای جشنواره‌ای وجود دارد.
وی اضافه کرد: بعضی شاعران جوان از جشنواره‌ها و همایش‌های بین‌المللی برای نمایش خودشان استفاده کرده‌اند و آن را دستاویزی برای مطرح شدن دیده‌اند و سعی می‌کنند با نظر به موضوع‌هایی که در جشنواره‌ها برجسته می‌شود شعر بگویند.
این شاعر توضیح داد: جشنواره شعر یار و یادگار با جشنواره‌های دیگر فرق می‌کند و موضوع مهم و مقدسی در آن نهفته است. حضرت امام خمینی(ره) شخصیت تابناکی هستند؛ چه در تاریخ معاصر چه از حیث سیاسی و ابعاد فقهی و چه از حیث ادبی. روحانی عالی‌قدری، در حد مرجعیت و آن هم مرجعیت عام شیعه، که در این حد شعر را جدی بگیرند و دیوان شعر داشته باشند، نشان می‌دهد که جایگاه ادبی قابل تأملی دارند. لذا شاعرانی که بخواهند شعرهایی سفارشی برای چنین شخصیتی بسرایند معمولاً کاری بسیار دشوار در پیش دارند و از پس آن بر‌آمدن سخت دشوار است.
وی ادامه داد: تمنا و درخواست من از سیاستگذاران جشنواره یار و یادگار این است که سیاستی اتخاذ کنند که شعرا آثاری را بفرستند که قابل تأمل و در حد حضرت امام(ره) باشد. اشخاصی هم که برگزیده می‌شوند باید شامل این تعریف شوند و سیاستی در پیش گرفته شود که صرفاً شعرای جوان در جشنواره شرکت نکنند و شاعران حرفه‌ای و بنام و پیشکسوت انقلاب را به هر شکل که میتوان در نظر گرفت وارد متن جشنواره کنند و این بزرگواران برای حضرت امام(ره) شعر بگویند. یعنی اگر شعری دارند بخوانند و اگر ندارند بسرایند. به گمانم اگر چنین شود آثار ماندگاری خلق خواهد شد که میتوان در قالب یک کتاب توزیع و منتشر شود و مقبول باشد.
محمود حبیبی کسبی متولد 1360، کارشناس زبان و ادبیات فارسی است. مجموعه شعر «منشور» وی در سال 88 از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسید. دومین اثر وی با عنوان «دساتیر» سال 90 از سوی انتشارات تکا منتشر شد.