صابر امامی گفت: امام خمینی(ره) در زمان حیاتشان مانند بسیاری از علمای تراز اولمان دوست داشتند ذوق هنری و شاعرانگی خود را پنهان و مستور نگه دارند. به گمانم خاستگاه این امر تربیت عرفانی و اخلاقی ایشان در زندگی بود.
به گزارش ستاد خبری هشتمین جشنواره شعر یار و یادگار امامی گفت: هنر به شکل خطاطی و شاعری از دیرباز در حوزه علمیه بین بزرگان حوزوی وجود داشت. آیت‌الله علامه طباطبایی نیز در زمان حیاتشان یک مجموعه شعر سرودند و امام خمینی(ره) نیز جزو چنین علمایی بودند که به هنر و شعر علاقه داشتند. علاوه بر امام(ره) و علامه طباطبایی حسن‌زاده آملی را می‌شناسیم که دیوان شعر داشت و به ادبیات علاقه‌مند بود و روی متون کلاسیک کار کرد و تصحیح‌هایی انجام داد و به چاپ رساند.
وی ادامه داد: به طور مثال آیت‌الله بهجت نیز به شعر و شاعری علاقه‌مند بود. این سنت از دیرباز میان علمای حوزه وجود داشته است. اگر نگاهی به زندگی بزرگان شعری‌مان داشته باشیم درخواهیم یافت که اغلب آنها تحصیلاتشان در علوم دینی بوده است. در جهان مدرن این امکان به وجود آمده است که ما از دانشگاه به حوزه راه پیدا می‌کنیم؛ در واقع آن زمان که مثلاً سعدی و حافظ و بوعلی‌سینا و دیگران تحصیلات حوزوی داشتند و حوزه علم ما در آن زمان واحد بود سپری شده است.وقتی به زندگی و آثار این بزرگان نگاه می‌کنید می‌بینید که همه‌شان در کنار مکتوبات خودشان شعر هم دارند بنابراین امام(ره) نیز از این موضوع مستثنی نیستند.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: در وجود بعضی از علما شعر فوران می‌کرد، مثل مولانا و سعدی که شعر به شکل تخصصی در ذات آنها وجود داشت و برخی دیگر نیز در کنار نثرها و مکتوباتشان شعر هم می‌سرودند که از آن جمله می‌توان بوعلی‌سینا را نام برد. به گمانم شعر گفتن علما نکته تازه‌ای نیست و رسم و سنتی از قدیم است. امام خمینی(ره) به همین شکل شعر می‌گفتند و شعر را دنبال می‌کردند.
این شاعر اضافه کرد: در کنار این علما در عصر حاضر می‌توان آیت‌الله گلپایگانی را مثال زد که در زمان حیاتش شعر می‌گفت. در مجموع معتقدم شعر گفتن در میان علمای شیعه امر مبارکی است.
امامی در پاسخ به این پرسش که «چرا برخی از علما در زمان حیاتشان شعرهایشان را چاپ نمی‌کردند؟» گفت: این موضوع به تربیت عرفانی و اخلاق عرفانی علما بازمی‌گردد. آنها دوست داشتند زیبایی‌های شخصیتی خود را مستور نگاه دارند. آنها تظاهر به داشتن تقوا نداشتند و قرار بود پاکی‌های روحی خودشان را نمایش ندهند. آنها به همین دلیل نمی‌خواستند حتی ذوق هنری خودشان را هم نمایش دهند.
وی یادآور شد: جشنواره یار و یادگار کار بزرگی را انجام می‌دهد. امیدوارم این جشنواره اسیر روزمرگی‌ها و باری به هر جهت‌ها و کارنامه فراهم کردن‌ها نشود تا با امکانات خوب، کارگاه‌های درسی غنی‌ای در عرفان و ادبیات و فلسفه و نگرش و جهان‌بینی امام(ره) ایجاد کند تا نفعش به جوانانی که می‌خواهند در این مسیر گام بردارند برسد.
این منتقد ادبی گفت: به گمانم جشنواره یار و یادگار باید با بهره گرفتن از استادان مختلف و حرفه‌ای این حوزه نگاه امام(ره) را به توحید و همچنین فلسفه ایشان را به عاشقان این راه بشناسانند و به ویژه در میان جوانان گسترش دهند.
صابر امامی متولد 1348 کراب از توابع شهرستان مرند است. وی دارای مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه شیراز است و هم اکنون به عنوان عضو هیات علمی در دانشگاه هنر تهران به تدریس اشتغال دارد. «سرود باران» نام یکی از شاخص‌ترین آثار اوست.