به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی هشتمین جشنواره یار و یادگار، رضا اسماعیلی، شاعر گفت: هنگامی که زندگی عالمان دینی و عرفا و مُبلغان دینی را از گذشته تا به امروز بررسی می‌کنیم، می‌بینیم که اکثر علمای عظام همواره در کنار مرجعیت و مباحث فقهی و تدریس و تعلیم، در خلوت خودشان اندیشه‌های فلسفی و عرفانی و برداشت‌های خودشان را از معارف اسلامی در قالب شعر بیان می‌کردند. اما این شعرها معمولاً جایی چاپ نمی‌شد و به نیت انتشار آنها را نمی‌سرودند.
وی افزود: علمای عظام به عنوان تفنن و برای این‌که گاهی از مشغلههایشان فاصله بگیرند به شعر گفتن روی می‌آوردند. اتفاقاً چون این شعرها برخاسته از معارف وحیانی و قرآنی و از بطن علوم دینی بود، محتوا و مضمون اغلبشان معرفت دینی، خداشناسی و وحدانیت حضرت حق و مباحث عرفانی و به ویژه عرفان اسلامی بود.
این شاعر اضافه کرد: ما شاعران بزرگی مانند سنایی، عطار، مولوی و حافظ داشتیم که در کنار اشرافی که به معارف اسلامی و علوم دینی داشتند، شعر هم می‌گفتند و درباره برخی از این عالمان دینی صبغه شاعری‌شان غالب است اما در مورد برخی، صبغه شاعری در حاشیه قرار گرفته است. به عنوان مثال آیت‌الله محمدحسین غروی اصفهانی مشهور به کمپانی در عصر مشروطه یکی از شاعرانی است که بیشتر به عنوان عالمی دینی شناخته شده است.
وی ادامه داد: آیت‌الله کمپانی در کنار مباحث فقهی و علوم دینی، شعر هم می‌گفتند و دیوانشان هم چاپ شده است. طبعاً بسیاری از بزرگان دینی به ویژه در زمان حیاتشان تمایلی به چاپ شعرهایشان نداشتند. امام خمینی(ره) نیز به عنوان مرجعی دینی و شخصیتی که رهبری سیاسی جهان اسلام را برعهده داشتند، تا پیش از این‌که نخستین غزلشان با مطلع «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم» چاپ شود، کمتر کسی فکر می‌کرد با وجود همه مشغلههایشان در حوزه ادبیات و شعر هم کار کنند و اشعاری داشته باشند.
اسماعیلی توضیح داد: امام خمینی(ره) تا پیش از چاپ این شعر در ایران و جهان به عنوان شخصیتی سیاسی و عالمی دینی شناخته شده بودند. کمتر کسی فکر می‌کرد که شخصیتی انقلابی که جهان را با خروش انقلابی‌اش در کاخ ستمگران به لرزه انداخت غزل‌هایی چنین لطیف و عرفانی داشته باشند اما این سنت در تاریخ زندگی عالمان دینی مسبوق به سابقه است. طبعاً حضرت امام خمینی(ره) نیز در خلوت خودشان و برای فاصله گرفتن از مشغله‌های سیاسی و مسئولیت سنگین رهبری جامعه، شعرهایی می‌سرودند.
این پژوهشگر یادآور شد: ادبیات با دین و آیین ما پیوندی تنگاتنگ دارد و اغلب کسانی که در حوزه دین صاحب کرسی‌اند و در حوزه فقه و مرجعیت صاحب جایگاه هستند در حوزه ادبیات هم تلاش‌های قابل تأملی داشتند که بعد از درگذشتشان در قالب دیوان اشعار چاپ شده است.
اسماعیلی گفت: از طریق اخبار جشنواره‌ها و خبرگزاری‌ها در جریان برگزاری جشنواره یار و یادگار بوده‌ام. محور اصلی این جشنواره امام(ره) و بیت حضرت امام(ره) است و در طول سال‌هایی که برگزار شده نسبت به جشنواره‌های دیگر استقبال خوبی از آن شده است. جشنواره یار و یادگار می‌تواند از دو منظر محمل مناسبی باشد؛ یکی از این منظر که بحث چهره و سیمای ادبی و عرفانی حضرت امام(ره) به درستی شناسانده شود و دوم این‌که شاعران درباره شخصیت حضرت امام(ره) شعر بگویند. پس از انقلاب اسلامی گونه‌ای ادبی به نام «امامیه» شکل گرفت و شاعران در این شعرها به توصیف شخصیت امام(ره) می‌پرداخته‌اند.