عبدالرحیم سعیدی راد- اگر تاریخچه های ادبی بعد از انقلاب اسلامی را بررسی کنیم جشنواره ها با موضوع دفاع مقدس شروع به کار کردند و با فاصله گرفتن ازجنگ نشست های مختلف ادبی کم کم به سمت تخصصی پیش رفت که می توان به شعر های مهدوی اشاره کرد. جشنواره هایی مانند جشنواره شعر «یارو یادگار» در جای خود خوب و قابل دفاع هستند و بستری را فراهم می کنند تا شعرا در باره یک موضوع خاص شعر بگویند و احتمالا بصورت یک مجموعه متمرکز جمع آوری و در اختیار مخاطبان قرار بگیرد. اما با توجه به اینکه این کار به نوعی منجر به تولید شعر و داستان و بطور کلی محصول فرهنگی و ادبی می شود ما را از اصل موضوع که هنر اصیل و جوشیده از دل هنرمند است دور و از فاخر بودن و زیبایی های هنر می کاهد. به طور خاص در مورد شعر باید بگویم اساسا در کل کشور و در سطح مدیریت کلان شعر مورد توجه قرار نگرفته و گرفته نمی شود. سر هر موضوع کوچک و پیش پا افتاده ای شب شعر و همایش برگزار می کنند و بسیاری از شرکت کنندگان نه با جوشش درونی که شاید به خاطر شوق حضور در جشنواره اثری را تولید می کنند .مثلا در موضوع بیداری انسان در منطقه با آنکه شعرا بر اساس دغدغه های وجودی خود اشعار و آثار زیادی خلق کردند اما وقتی ناگهان چندین و چند جشنواره برگزار می شود و فراخوان مختلفی منتشر می شود به خصوص شعرای جوان بیشتر از اینکه شعری بر اساس جوشش درونی خود خلق کنند از شوق حضور در این جشنواره شروع به خلق آثار در این حوزه کردند که متاسفانه بسیاری از این اشعار از کیفیت مطلوبی برخوردار نبودند که می شود با مدیریت این نوع جشنواره ها و شاید کاستن از تعداد و افزایش کیفیت آنها بتوان بر ارتقا و اعتلای شعر پارسی افزود.