کرامت انسانی، مساله‌ای است که در قرآن مجید بسیار به آن پرداخته شده است. این اصلی است که «ما من عام الا و قد خص» یعنی هیچ مطلب خاصی نیست که در مواردی خاص صادق نباشد که بر این اساس این کرامت بعضی اوقات توسط خود انسان ضایع می‌شود. شخص بر اثر سرپیچی از حدود الهی کرامتش را زیر پا می‌گذارد. لذا در قرآن می‌فرماید« لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ^[1] »و در ادامه می فرماید: « ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ^[2]».  زیاد هم شنیدیم که انسان در «اوج» از ملک بالاتر است و در «حضیض» از حیوان پست‌تر. انسان می‌تواند تا سطحی پایین‌تر از حیوان هم بیاید. جایی که به تعبیر قرآن انسان‌ها چشم دارند، ولی نمی‌بینند، گوش دارند، ولی نمی‌شنوند. این‌ها کسانی هستند که کرامتشان را خودشان زیر پا گذاشته‌اند. معمولا فراعنه و طواغیت انسانی: چه فرعون، چه قارون و چه هامان، که هر سه در قرآن یاد شده‌اند، هر کدام از اینها نماد کسانی هستند که کرامت انسانی را از بین برده‌اند. مهم این است که ما این کرامت را چماقی نکنیم بر سر جمهوی اسلامی و بگوییم که شما کرامت انسانی را حفظ نکردید، چون کسی اعدام شد یا فلان کس به زندان افتاد. من می خواهم از این دیدگاه مطالبم را بیان کنم. بنابراین کرامت انسانی یک اصل قرآنی است ولی این کرامت گاهی به دست خود انسان از بین می‌رود.

[1] .سوره تین، آیه 4.

[2] .سوره تین، آیه 5.