سوال این است که دیدگاه امام نسبت به مردم چیست. در این باره باید گفت هیچ کس مثل ایشان مردم را نشناخت وهیچ کس مثل مردم امام را نشناختند. این دو تا از هر جهت آن‌طور که باید و شاید همدیگر را شناختند. اما این‌که هیچ کس مثل امام مردم را نشناخت به این خاطر بود که امام آن‌طوری که به مردم احترام گذاشت و موقعیتی که برای مردم قائل بودند، یک مطلب استثنایی در کار امام است که در کار هیچ کس نیست. امام ابتکاری به خرج داد که هیچ کس این ابتکار را به خرج نداده بود. بنده در ایامی زندانی بودم، از زندان آزاد شدم. جمعی از مدرسین از دوستان من در قم بودند به دیدن من آمدند. می‌گفتند آقای جلالی حرف شما چیست؟ چه می‌خواهید؟ منظورتان از این کارها چیست؟ یعنی می‌شود روزی بیاید که شاه در این مملکت نباشد؟ می‌شود روزی زن‌ها با حجاب بشوند؟ یک روزی می‌شود که این بانک‌ها اسلامی بشوند؟ یک روزی می‌شود که بساط‌های لب دریا جمع‌آوری شود؟ یعنی اصلا باور نمی‌کردند همچون چیزی اتفاق بیافتد. می‌گفتند مگر امام چه دارد؟ امامی که تنها و تنها یک سید است که یک دست لباس، عمامه و عبا و قبا بیشتر ندارد. به قول معروف او که یک تیغه چاقو هم در جیبش نیست چطور می‌خواهد رژیم را عوض کند؟ او که نه لشکری و نه عسکری دارد. او با این هیچ چیز نداری می‌خواهد چه کار کند؟ از این‌جا آدم می‌فهمد مردم چه نقشی داشتند و امام چه نقشی در پیروزی انقلاب داشت. امام آن‌جور احترام به مردم می‌گذاشت که نظرش این بود که من اگر هر کاری کنم باید با همین مردم آن را به انجام برسانم. خدا رحمت کند شهید نواب صفوی و فدائیان اسلام را. آن موقع ما در قم بودیم. بارها می‌آمدند که با امام به هر نحوی که شده تماس بگیرند و از این طریق از امام اجازه ترور بگیرند. اما امام می‌فرمود نه، این کار را نکنید. امام وقتی تصمیم به شروع انقلاب گرفت من به عنوان طلبه‌ همشسهری ایشان که دائما در خدمتشان بودم و در منزلشان رفت و آمد می‌کردم و از طرف دیگر هم شاگرد ایشان بودم، بهتم برده بود، امام چه می‌خواهد بگوید و چه‌طور می‌خواهد به اهدافش برسد؟ یک پیرمرد چه‌طور می‌تواند با این تشکیلات و با این وضعی که رژیم شاه درست کرده است و دنیا دارد از محمدرضا حمایت می‌کند، چطور می‌خواهد به هدفش برسد؟

از این‌جا می‌توان فهمید که امام با توجه به همه این‌ها که گفته شد روی مردم حساب می‌کرد و هیچ وقت به هیچ کسی اجازه خشونت و ترور را نداد. او فردی بود که به هیچ دولتی اتکا نداشت. اول به خدا و در ادامه به مردم متکی بود.