محمد جواد اصغری

مقدمه    

یکی از موضوعات جنجال برانگیز در حقوق بین الملل و حقوق بشر، حقوق اقلیت ها است. کشورهای استکباری هر کشوری را که مخالف سیاست های سلطه طلبانه وشیطانی آنان باشد، متهم به نقض حقوق اقلیت های مذهبی یا سیاسی نموده، عنوان  می کنند که حقوق بشر نقض شده است. مستشرقان و اسلام شناسان غرب نیز ادعا می کنند که اسلام، تبعیض غیر قابل انکاری بین معتقدان ادیان مختلف قائل است و برای غیر مسلمانان حق حیات وکرامت انسانی قائل نیست. آن ها ادعا  می کنند که پیامبراسلام، آیین خود را با زور شمشیر و قدرت بر ملت ها تحمیل کرده، اسلام آیین ضد آزادی، مخالف ترقی و ناقض حقوق بشر می باشد.

می گویند: اسلام در محتوا و مفهوم واقعی پیام خود نمی تواند، طرفدار کرامت و حیثیت ذاتی انسان باشد؛ چرا که اسلام عقیده خاصی را ملاک بهره مندی از حقوق اجتماعی دانسته و فقدان آن را ضابطه محروم شدن از آن دانسته است. بنابراین، احکام اسلام با حقوق بشر تفاوت بنیادی دارد و با هم در تضاد و تناقض است؛ چون نمی توان کسی را که عقیده باطل دارد، با مؤمن ومعتقد به اصول و مبانی حق، مساوی دانست.

هدف مقاله، بررسی این موضوع است که آیا غیرمسلمانان به صرف انسان بودن از شرافت، کرامت و حیثیت ذاتی برخوردار هستند یا نه؟ آیا بهره مندی از حقوق انسانی مشروط به داشتن عقاید خاص است؟ یا این که به صرف انسان بودن از کرامت بهره مندند؟

ضرورت و اهمیت این موضوع، به این جهت است که یکی از مباحث قابل توجه درحقوق بین الملل و حقوق بشر، مسأله کرامت ذاتی انسان است. طرح دیدگاه حقوقی اسلام به توسعه و تعمیق حقوق بشر کمک نموده و مانع تبلیغات سوء دشمنان و بدخواهان نیز خواهد شد.

نوشتار حاضر، به بررسی این گزاره مهم درحقوق اسلامی می پردازد و به طور مشخص، این فرضیه مورد آزمون قرار می گیرد که اسلام برای اقلیت های دینی و مذهبی کرامت انسانی قائل شده است و جلوه های این کرامت در قالب حقوق اقلیت ها تبلور یافته است. این حقوق عبارتند از: داشتن حق حیات، حق کرامت، مصونیت و امنیت، آزادی مذهبی و انجام شعائر عبادی، آزادی عقیده و.... پس انسان دارای کرامت هست و احترام به این کرامت انسانی همیشه و تحت هر شرایطی باید حفظ شود؛ چرا که کرامت انسان ذاتی او است و این، اصل پایه ای و اساسی احترام به حقوق همه انسان ها است.

ادامه مقاله...