از آنجا که انقلاب اسلامی ملت ایران، بر اساس اعتقاد مذهبی و اسلامی شکل گرفت، اصول قانون اساسی نیز منبعث از احکام و تفکرات اسلامی (یعنی قرآن) است. به طور کلی در هر کشوری، قانون اساسی به مثابۀ پیمان ملی آن کشور تلقی می‌شود که همۀ مردم، متشکل از اقشار و طوایف مختلف (با نژادها، زبان‌ها و رنگ‌ها و حتی ادیان مختلف)، تحت لوای آن از حقوق مساوی برخوردارند.
در ایران انقلاب مشروطیت در مرداد ماه سال 1285 هجری شمسی قانون اساسی نسبتاً مدرن و مناسبی را تدوین کرده بود؛ اما با کودتای اسفند 1299 رضاخان و استیلای دیکتاتوری وی بر کشور و پس از او محمدرضا شاه که به زعم خود، افتخار ژاندارمی منطقۀ حساس و استراتژیک خلیج فارس را بر دوش می‌کشید، حکومتی کاملاً استبدادی بر ایران حاکم شده بود؛ هر چه از این حکومت می‌گذشت، بر شدت سرکوب و اختناق افزوده می‌شد و حقوق مردم تا حد بسیار زیادی نادیده گرفته می‌شد.
در رژیم پهلوی، مردم جایگاهی در حاکمیت نداشتند و تنها در بعضی موارد، آن هم به صورت کاملاً نمایشی و تصنعی، به مردم اجازۀ خودنمایی می‌دادند. بنابراین، مبارزات متناوب گروه‌های مبارز، شخصیت‌های مذهبی و سیاسی، افراد آگاه و متعهد، به ویژه پس از قیام 15 خرداد 1342 حضرت امام خمینی(ره) که نقطۀ عطفی در مبارزات مردم ایران علیه استبداد و خودکامگی شاه بود و نیز به بهای شهادت‌ها، شکنجه‌ها، مرارت‌ها و اسارت‌های بسیار، در 22 بهمن 1357 به بار نشست و انقلاب اسلامی ایران، با شکوه تمام و با آرمان‌هایی بس والا، به پیروزی رسید.

متن کامل مقاله را اینجا مطالعه کنید.